Selam dostlar, uzun bir aradan sonra.

Aslında yeni hayatımızdan selam demek lazım. Bu arada o kadar çok şey oldu ki..

Öncelikle mezun olduk biz. Artık bize Endüstri Mühendisi diyebilirsiniz. :) Son zamanlar pek sancılıydı. 
Projeler, iş arama telaşları, ev arama telaşları.. Kısacası hayata atılma telaşları diyorum ben bunlara..

Hayatlarla ilgili büyük, bümbüyük kararlar alındı.

Mesela benim için alınacak en büyük karar İstanbul mu yoksa ailemin yanı mı olsa kararıydı. Bu gerçekten büyük bi karar çünkü az çok bundan sonraki hayatımı etkileyecek bir karar..

Çok streslendik, çok tartıştık. Ama sonunda hepsi tatlıya bağlandı. Hepimiz iş bulduk. İş başı yaptık. Melis evini buldu yerleşme telaşı içinde.

Hayatımızın en önemli dönemlerine girdik hem de hiç anlamadan. Ama hep beraber. Hiç ayrılmadan.. :) İnşallah da hiç ayrılmadan..

Mutluyum umutluyum yeni hayattan sevgili dostlar.

Görüşmek üzere ;)

Son zamanların en sevdiğim şarkısı benden herkese gelsin. Herkes mutlu olsun :)

James Blunt - Tears and Rain

Bunu bu gecenin şarkısı ilan ettim kendimce.

Canım, beynin lens mi?

Atılan başlık, aslında hiç sevmediğim fakat doğruluğuna bir o kadar inandığım bir ergen atasözü.
Yani bir düşünelim... Hayatı boyunca bir hedefi olmamış tipler var. Gerçekten bak, vallahi var. Böyle ot gibi yaşayan (burada kastettiğim gezip etmemesi değil tabii ki), ben niye buradayım diye bir defa düşünmemiş, geleceğini hiç önemsemeyen abilerimiz, ablalarımız, kardeşlerimiz var.
Üzülüyorum şahsen. Yazıktır neticede.
Hacım bir kalk, bir dolan, az oksijen al, ve Allah aşkına DÜŞÜN. Ben bu hayatta ne halt yiyeceğim, 10 sene sonra ben nerede olmak istiyorum, ya benim için bu hayat ne ifade ediyor diye az düşün yaa.
Sonra bu kız niye atarlı.
Abi atarlıyım, çünkü aynı oksijeni yakıyoruz neticede. Bari boşuna karbondioksit salma havaya, onu da özüt!